een, twee, drie, vier...

hoedje van, hoedje van... hoedje van papier.

en als het hoedje dan niet past, zet ik het in de glazenkast.

Kaat leerde het liedje op de kleuterschool en bij het zingen, zag ze altijd een kast voor zich, die helemaal vol stond met glazen. Hoe moest in vredesnaam dat hoedje er nog bij, dat zou toch nooit passen?
Je zou het natuurlijk kunnen proberen, de glazen een beetje verschuiven, dan lukt het vanzelf. Maar Kaat's moeder had nog zó gezegd, toen Kaat ging helpen met afwassen, "niet aan de glazen zitten, die doe ik zelf, ik ben veel te bang dat ze breken". Maar dat ging over het afwassen, verschuiven is iets heel anders, je hoeft de glazen niet eens op te pakken.
Toch verschuiven? Dat hoedje moest toch de kast in, als het niet paste... Wacht even, we zetten het nog een keertje op, goed aan de rand trekken, dan lukt het vast en hebben we het glazenkastprobleem ge-"tackled". ...niks hoor, 't hoedje wil niet passen.
Dan toch schuiven... voorzichtig... o nee he, het schuiven gaat goed, maar de mouw van je trui sleept een hele rits glazen mee, die keurig netjes om de beurt op de grond aan stukken slaan.

Een, twee drie, vier... wat een náár liedje!